Metody

Niedyrektywna Terapia Zabawowa

Terapia ta została oparta na koncepcji Virginii Axline. Zasadniczą cechą oddziaływań terapeutycznych, opartych na dowolnej zabawie dziecka, jest ich niedyrekrywność. Zadaniem terapeuty jest obserwacja czynności wykonywanych przez dziecko, obdarzanie dziecka jedynie uwagą niewartościującą.

Szczegółowe zasady postępowania w tej metodzie to:

• "Ustanowienie porozumienia" - nawiązanie kontaktu z dzieckiem.
• Całkowita akceptacja dziecka. Wyraża się ona w przestrzeganiu następujących reguł:
  1. ​"podążaniu za dzieckiem", polegającym na podchwytywaniu przez terapeutę zabaw spontanicznie podejmowanych przez dziecko,
  2. akceptacji: "odmowy" dziecka na propozycje zabaw kierowane przez terapeutę.
• Wytworzenie atmosfery swobody. Terapeuta nie krępuje spontanicznej aktywności dziecka.
• Rozpoznawanie i odzwierciedlanie uczuć dziecka.
• Szacunek wobec dziecka. Terapeuta pozostawia mu swobodę wyboru zabaw, nie wykonuje też za dziecko żadnych czynności.
• Dziecko kieruje samodzielnie zabawą
• Nieprzyspieszanie terapii.
• Wprowadzanie ograniczeń. Granice swobody dziecka wyznaczone są przez:
  1. zasadę zapewnienia mu bezpieczeństwa,
  2. zasadę niedopuszczania do wyrządzenia krzywdy innym ludziom.

Stosowanie tych zasad pozwala na rozwijanie aktywności własnej dziecka. Niedyrektywna terapia zabawowa mobilizuje do samodzielnego podejmowania decyzji, pokonywania trudności, a tym samym sprawia, że rozwój emocjonalny dziecka przebiega harmonijnie.